Historia kina 1 WOT/L/HistKina1
Zakres poszczególnych tematów:
1. Narodziny kina z ducha XIX-wiecznej audiowizualności
2. Oblicza filmu niemego (Griffith – Skandynawia – Niemcy)
3. Burleska filmowa
4. Radziecka szkoła montażu i przełom dźwiękowy
5. Zaginione lata 30.
6. Twarze gwiazdy: Greta Garbo
7. Co to jest film noir?
8. Modernizm filmowy i kino neorealizmu
9. Autorzy kina włoskiego
10. Szkoła polska
11. Nowa Fala i nowe fale
12. Autorzy w klasycznym Hollywood: Orson Welles i Alfred Hitchcock
13. Ingmar Bergman i kino skandynawskie
14. Czesi
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
WIEDZA
Osoba studiująca po zakończeniu kursu:
K_WOTL_W02 zna i rozumie podstawowe zagadnienia z zakresu dyscyplin nauk o sztuce ze szczególnym uwzględnieniem terminologii filmoznawczej
K_WOTL_W06 zna i rozumie ścisłe powiązanie teatru z filmem oraz innymi mediami audiowizualnymi i ma niezbędną wiedzę na ich temat
UMIEJĘTNOŚCI
Osoba studiująca po zakończeniu kursu:
K_WOTL_U01 potrafi wykonywać zadania oraz rozwiązywać problemy badawcze.
K_WOTL_U02 potrafi brać udział w debacie i odpowiednio uzasadniać przyjmowane przez siebie stanowiska.
KOMPETENCJE SPOŁECZNE
Osoba studiująca po zakończeniu kursu:
K_WOTL_K02 jest gotowa do krytycznej oceny własnej wiedzy, posługiwania się nią w rozwiązywaniu problemów poznawczych i praktycznych oraz zasięgania opinii ekspertów w przypadku trudności z samodzielnym
rozwiązaniem problemu.
K_WOTL_K05 jest gotowa do podejmowania samodzielnych prac, wykazując się umiejętnością zbierania, analizowania i interpretowania informacji, rozwijania idei i formułowania argumentacji.
Kryteria oceniania
Dopuszczalne są 2 nieusprawiedliwione nieobecności na zajęciach.
Zaliczenie semestru na podstawie krótkiej pracy pisemnej.
Przy ocenie uwzględniana jest także indywidualna aktywność Studenta.
Literatura
PODRĘCZNIKI
Historia kina, red. Tadeusz Lubelski, Iwona Sowińska, Rafał Syska:
t. 1 Kino nieme, t. 2 Kino klasyczne, t. 3 Kino epoki nowofalowej.
Adam Garbicz, Jacek Klinowski, Kino, wehikuł magiczny. Przewodnik osiągnięć filmu fabularnego: t. 1-5.
LEKTURY PROBLEMOWE
Mike Budd, Odsłony „Gabinetu doktora Caligari”, przeł. I. Kurz [w:] Film i historia. Antologia, red. I. Kurz, WUW, Warszawa 2008 (fragment);
Karol Irzykowski, Dziesiąta muza. Zagadnienia estetyczne kina, wstęp J. Bocheńska, WAiF, Warszawa 1977 (rozdziały: Człowiek i materia, Stosunek czynny i bierny, Pogranicze figlów);
Rafał Syska, Filmowy modernizm, „Kwartalnik Filmowy”, nr 67-68;
Grzegorz Królikiewicz, Różyczka. Próba analizy filmu „Obywatel Kane”, Studio Filmowe N, Łódź 1993 (fragment);
Hitchcock/Truffaut we współpracy z Helen Scott, przeł. i posł. T. Lubelski, Świat Literacki, Izabelin 2005 (rozdział 11.);
LEKTURY UZUPEŁNIAJĄCE
Charles F. Altman, W stronę teorii gatunku filmowego, przeł. A. Helman, „Kino”, 1987 nr 6;
Alan Williams, Historyczne i teoretyczne problemy wprowadzenia do kina ścieżki dźwiękowej, przeł. T. Rutkowska, „Kwartalnik Filmowy”, nr 44;
Zbigniew Pitera, Dzieje gwiazdy, WAiF, Warszawa 1976 (fragment);
Paul Schrader, Uwagi o filmie noir, przeł. K. Bobowski, „Studia Filmoznawcze”, nr 31;
Kamil Kościelski, Orfeusz i Eurydyka w Marienbadzie, „Kwartalnik Filmowy”, nr 86;
Alicja Helman, Jacek Ostaszewski, Historia myśli filmowej. Podręcznik, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2007.
FILMY
1. Brzdąc (Charles Chaplin, 1919)
2. Człowiek z kamerą filmową (Dżiga Wiertow, 1929)
3. Obywatel Kane (Orson Welles, 1941)
4. Bulwar Zachodzącego Słońca (Billy Wilder, 1950)
5. Okno na podwórze (Alfred Hitchcock, 1954)
6. Popiół i diament (Andrzej Wajda, 1958)
7. Zeszłego roku w Marienbadzie (Alain Resnais, 1961)
8. 8 i pół (Federico Fellini, 1963)
9. Persona (Ingmar Bergman, 1966)
10. Powiększenie (Michelangelo Antonioni, 1966)
11. Stokrotki (Věra Chytilová, 1966)
FILMY UZUPEŁNIAJĄCE (do obejrzenia minimum trzy filmy w ciągu obu semestrów)
12. Gabinet doktora Caligari (Robert Wiene, 1920)
13. Pancernik Potiomkin (Siergiej Eisenstein, 1925)
14. Ich noce (Frank Capra, 1934)
15. Złodzieje rowerów (Vittorio De Sica, 1948)
16. Eroica (Andrzej Munk, 1957)
17. Teoremat (Pier Paolo Pasolini, 1968)
18. Śmierć w Wenecji (Luchino Visconti, 1971)