Walki sceniczne WA/A/WSc-Z

W01 posiada gruntowną znajomość kanonu polskiego i światowego dramatu oraz gruntowną znajomość podstawowego kanonu polskiej i światowej literatury pięknej; poszerza zakres tej wiedzy poprzez indywidualną pracę i poszukiwania

W02 posiada wiedzę, która umożliwia mu działanie sceniczne ze świadomością kontekstu historycznego i kulturowego oraz fundamentalnych dylematów współczesnej cywilizacji

W03 ma wiedzę z zakresu technicznych oraz artystycznych środków warsztatu aktorskiego w stopniu niezbędnym do realizacji własnych projektów artystycznych;

W04 rozumie zależności pomiędzy teorią a praktyką w aktorstwie, a także pomiędzy inspiracją a kreacją twórczą i wykorzystuje tę wiedzę dla swojego dalszego rozwoju

U01 analizuje tekst dramatyczny, scenariusz, lub inny materiał literacki pod kątem możliwości adaptacji, kompilacji czy innych zabiegów dotyczących konstruowania tekstu dla potrzeb zamierzonych koncepcji artystycznych

U02 działa na rzecz zespołu, także pełniąc w nim wiodącą rolę; dąży do osiągnięcia porozumienia w sprawie wypracowania wspólnego kierunku kreowania dzieła; jest gotowy podjąć polemikę ze współtwórcami

U03 doskonali poprzez samodzielną pracę umiejętności warsztatowe z zakresu emisji głosu, techniki mowy, sprawności i ekspresji ciała oraz techniki gry aktorskiej w celu poszerzania zdolności twórczych i wyrażania własnych koncepcji artystycznych

U04 posługuje się środkami wyrazu aktorskiego w połączeniu z opanowaniem techniki aktorskiej w zakresie mowy, głosu i ekspresji ciała w stopniu umożliwiającym realizację własnych projektów artystycznych

U05 stosuje techniki aktorskiego treningu głosu i ciała nie powodujące uszczerbku na zdrowiu

U06 Samodzielnie formułuje krytyczne sądy na podstawie analizy, oceny i selekcji informacji, które potrafi swobodnie czerpać z różnych dziedzin humanistyki dla realizacji własnych projektów twórczych

K01 wykorzystuje doświadczenia zdobyte podczas procesu kształcenia w jasnym formułowaniu sądów i oczekiwań wobec partnerów scenicznych; jest gotów do krytycznej oceny odbieranych treści

K02 rozumie i odczuwa potrzebę rozwoju i poszerzania własnej wiedzy, umiejętności i sprawności; przekazuje ją i wykorzystuje w pracy zespołowej przy projektach artystycznych

K03 łączy zdobytą wiedzę i umiejętności wykorzystując ją przy tworzeniu kompleksowych przedsięwzięć artystycznych a także przy organizacji procesu uczenia się innych osób

Metody kształcenia:

1.Wykład problemowy na temat bezpieczeństwa na zajęciach, założeń szkoleniowych, funkcji szermierki scenicznej w szkoleniu aktorskim, a także kontekstów historycznych, rodzajów broni, ich budowy i zastosowania.
2.Elementarne zadania szermiercze - ćwiczenia
3.Analiza różnych rodzajów złożeń szermierczych i działań na żelazo - teoria
4.Rozwiązywanie zadań i problemów związanych z sekwencją ruchową - ćwiczenia
5.Poszukiwanie różnych rozwiązań scenicznych na zadany temat – ćwiczenia
6.Praca indywidualna – samodzielny trening pod okiem wykładowcy oraz układanie prostych złożeń szermierczych - ćwiczenia
7.Praca w grupach – walki, w których bierze udział więcej niż dwóch szermierzy – teoria i ćwiczenia

Metody weryfikacji efektów uczenia się:

1. Podczas nauki fechtunku sięgamy po dramaty klasyczne i w ich kontekście rozmawiamy o obyczajowości danego okresu historycznego, którego nieodzownym elementem jest broń biała. Wybór dramatów zdeterminowany jest uniwersalnością wymowy danego dzieła dramatycznego, co pozwala na budowanie szerszych kontekstów odnoszących się do zwyczajów panujących współcześnie.

1. Student otrzymuje kompleksowe szkolenie fechtunku od podstaw aż po zaawansowane działania szermiercze, co pozwala mu na samodzielne tworzenie skomplikowanych choreografii pojedynków scenicznych.

3. Nasze ćwiczenia są poprzedzone odpowiednią ilością informacji technicznych, które student ma za zadanie wykorzystać podczas działania scenicznego. Szermierka jako zbiór działań na żelazo oferuje skodyfikowany zbiór działań, a zadaniem studenta jest wykorzystanie tej wiedzy w celu tworzenia nowych jakości teatralnych w zakresie własnych układów pojedynków

4. Nauka fechtunku zakłada wspólną pracę wszystkich uczestników zajęć, co wymaga od nich znalezienia wspólnego porozumienia, które pozwoli im jako grupie osiągnąć założony rezultat. Każdy z uczestników takiego działania pracuje na sukces całego zespołu. Wiąże się to z koniecznością wzajemnej pomocy, czego skutkiem jest indywidualizacja całego procesu uczenia się choreografii.

5. Podstawowym założeniem ćwiczenia szermierki scenicznej jest bezpieczeństwo uczestników treningu. Na zajęciach obowiązują restrykcyjne zasady, których przestrzeganie jest warunkiem udziału w takim treningu. Podczas działań szermierczych zaangażowane jest zarówno całe ciało, jak również głos trenującego aktora ponieważ materiałem wyjściowym jest dla nas tekst dramatyczny.

6. Proces kształcenia zakłada ścisłą współpracę osób trenujących daną choreografią. Warunkiem bezpieczeństwa jest umiejętność jasnego komunikowania swoich potrzeb i oczekiwań wobec partnera. Pojedynek sceniczny wymaga od aktorów umiejętności współpracy i wzajemnej natychmiastowej weryfikacji proponowanych przez partnera działań i rozwiązań scenicznych.

7. Choreografia wykonywana przez całą grupę jest skomplikowanym i skoordynowanym działaniem przy użyciu broni białej. Sprawia to, że trenujący dla uzyskania założonego efektu są zobowiązani do zachowania odpowiedniego skupienia i niesienia sobie wzajemnej pomocy podczas nauki danego materiału ruchowego.

Literatura podstawowa
• L. Górecki „Teoria i metodyka ćwiczeń ruchowych Aktora”
• J. Wężowski „Szermierka”
• W. Szczuka „Gest sceniczny”
• Wojciech Zabłocki „Polskie sztuki walki”
• Zbigniew Sawicki „Traktat szermierczy, polska Szabla”

Literatura uzupełniająca
• W.Boziewicz „Polski Kodeks Honorowy”
• Ks. J. Kitowicz „Opis obyczajów za panowania Augusta III”
• W. Hobbs „Stage Combat”