Antropologia sztuk widowiskowych WA/A/ASztWid-R3-Z
Antropologia sztuk widowiskowych obejmuje szeroki zakres artykulacji działań ludzkich (w niektórych kontekstach także współ-zwierzęcych np. corrida) głosowych oraz fizycznych - opartych na podstawach kulturowych i biologicznych .
Podstawowym zadaniem kursu jest namysł nad sztukami widowiskowymi jako nad medium refleksywizacji codziennych technik cielesnych i miejsca - podobnie jak przestrzenie kultowo-misteryjne - eksponowania nadmiarowych technik ciała (produkcja obecności, ogniskowanie uwagi).
Odrębnym pasmem tematycznym jest relacja między widowiskiem jako realizacją scenariusza działań a "treningiem" (a także przesuwanie się punktu ciężkości w stronę tego drugiego bieguna po reformie teatralnej - w obrębie tradycji europejskiej).
Trzecie pasmo to przechodzenie od sztuk widowiskowych tradycji artystycznej do widowisk międzykulturowych (rekombinujących elementy rytów z porządków religijno natywnych). Podjęty będzie także wątek relacji: działanie - tekst- partytura (np. etykieta i ceremoniał).
Koordynatorzy przedmiotu
W cyklu 2017/18-Z: | W cyklu 2018/19-L: | W cyklu 2017/18-L: | W cyklu 2020/21-Z: | W cyklu 2019/20-Z: | W cyklu 2018/19-Z: |
Efekty kształcenia
Student uzyskuje wiedzę pozwalającą mu na rozumienie, nazywanie, analizowanie i porównywanie technik cielesno-performatywnych i sposobu organizacji sztuk widowisk (wspierającego je treningu) w różnych tradycjach kulturowych K_W02, K_W04
Student potrafi ocenić w odniesieniu do nich co jest kompetentnym wykonaniem (z uwzględniem odmienności norm danej tradycji) K_W05
Kryteria oceniania
Uczestnictwo w zajęciach, aktywność w segmentach z dyskusją i analizą materiału audiowizualnego.
zaliczenie roku na podstawie skonspektowania 5 pozycji z listy lektur, napisania minieseju które ilustruje jedn z wariantów omawianych na zajęciach tradycji sztuk widowiskowych.
Literatura
E. Leach, A. J. Greimas, Rytuał i narracja, Warszawa 1989
E. Flaig, Zrytualizowana polityka. Znaki, gesty i władza w starożytnym Rzymie, Poznań 2013
T. Hoeschler, Sztuka rzymska; język obrazowy jako język semantyczny
Teatr dell'arte, red. Dorota Sosnowska, Warszawa 2016.
F. Rokem, Wystawianie historii, Kraków 2010
M. Carlson, Performans, Warszawa 2007
A. Warburg, Narodziny Wenus i inne szkice renesansowe, Gdańsk 2010
S. Kracauer, Jacques Offenbach i Paryż jego czasów
D. Kosiński, Teatra polskie. Rok katastrofy, Warszawa-Kraków 2013
R. Shusterman, Myślenie ciała. Eseje z zakresu somatoestetyki
W. Klimczyk, Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności, Kraków 2015
E. Barba, Canoe z papieru, Wrocław 2007
S. Zizek, M. Dolar, Druga śmierć opery, warszawa 2008
W. Filler, Cyrk, czyli emocje pradziadków