W cyklu 2018/19-Z:
Treści poruszane w czasie zajęć ( podstawowe zasady w pracy aktora z mikrofonem): 1. Wcześniejsze przeczytanie tekstu ze zrozumieniem. Uświadomienie sobie o czym jest ta opowieść (scena dialogowa, proza, wiersz, scena dubbingowa). 2. Próba wyobrażenia sobie sytuacji, postaci, portretów głosowych bohaterów, napięć dramatycznych, umiejscowienie i wizualizacja opisów (czas i miejsce akcji, kim jest narrator, a w wierszu – podmiot liryczny, kto z kim i w jakiej sprawie rozmawia). 3. Zrozumienie metafor i przenośni, odczytanie poetyki, wyczucie rymów i rytmów wiersza. Wytłumaczenie niejasnych lub skomplikowanych zwrotów, zrozumienie obcych wyrazów, metafor, cytatów, nazw, imion. Przyjęcie poprawnych i logicznych zasad wymowy w polskim języku literackim. 4. Odczytanie, zrozumienie i przyswojenie konwencji językowych w przygotowywanym utworze. Umiejętność stworzenia własnej konwencji, adekwatnej do wizji utworu. Posługiwanie się mową potoczną, środowiskową, gwarową. Bogactwo mowy i języków: każdy człowiek ma swój własny styl mówienia, zasób słownictwa, doświadczenie życiowe i kulturowe. Trzeba umieć je przyswoić i wykorzystać. 5. Głośne naczytanie tekstu w celu ustalenia rytmów, tempa, logicznych podłączeń i przeniesień zdań. Spróbowanie możliwości oddechowych w czytanym, interpretowanym tekście – tak żeby oddech naturalnie podtrzymywał energię mówienia i wyznaczał jego rytm, a także stopniował emocje. 6. Przystępowanie do pracy tylko ze sprawnym i zdrowym aparatem mowy. Rozgrzanie głosu przed nagraniem – ćwiczenia artykulacyjne, emisyjne. Swoboda i regulacja oddechu, praca przeponą. 7. Stan wewnętrznego skupieniu aktora przed kreacją mikrofonową. Słuchanie własnego głosu i głosów partnerów w studiu. Refleks sytuacyjny, pobudzenie wyobraźni i kreatywności. Umiejętność szybkich zmian, metamorfoz, a z drugiej strony przyswojenie konieczności powtórzeń. 8. Zaufanie i porozumienie jako zasady współpracy aktora z reżyserem i realizatorem dźwięku w studiu radiowym. 9. Istotą aktorstwa – atletyka uczuć (Antonin Artaud). Istotą mówienia, jest mowa Istoty (ks. Józef Tischner). Aktor w studiu przed mikrofonem to żyjący, przeżywający, mówiący człowiek w działaniu, w interakcji z drugim człowiekiem. 10. Rozłożenie sił i akcentów na całe nagranie. Świadomość rozwoju roli, zmian granej postaci. Stosowanie różnic dynamicznym w pracy z mikrofonem: pełna skala siły głosu, od bezdźwięcznego szeptu do pełnego krzyku. Stosowanie, jak w muzyce – kontrapunktu, kontrastu, akcentów, zmian tempa (przyśpieszanie w momentach dynamicznych lub dramatycznych i zwalnianie w lirycznych, refleksyjnych). Głosy awerbalne, nieartykułowane, gesty foniczne. Cała gama stanów emocjonalnych: od płaczu do śmiechu, prawda i naturalność wyrażanych emocji. 11. Różnice między pracą aktora w studiu radiowym i w studiu dubbingowym: dubbing to ograniczenie ruchu przed mikrofonem przy całkowitej swobodzie ekspresji; w studiu radiowym większe zróżnicowanie planów akustycznych, granie dynamiczne, rejestrowanie ruchu i działań mówiących aktorów, odgrywających swoje sceny w sposób pełny, psychofizyczny (jak w teatrze lub filmie), z użyciem radiowej scenografii i rekwizytów, z pełną ekspresją i całą gamą środków wyrazu. Zmiana planów akustycznych; świadome operowanie głosem; konieczność grania w każdej sytuacji jednocześnie do partnerów i do mikrofonów. Słuchowisko radiowe to praca zespołowa. 12. Znaczenie wrażliwości i wyobraźni w kreacji aktorskiej w radiu i w dubbingu. Budowanie dynamicznej, głosowej postaci bohatera w realnej i wyobrażonej sytuacji akustycznej. Prawda i piękno istotą sztuki radiowej. Odtwarzanie, czy tworzenie istotą pracy aktora w dubbingu (?). Margines na artystyczną kreację aktorską.
|
W cyklu 2019/20-Z:
Treści poruszane w czasie zajęć ( podstawowe zasady w pracy aktora z mikrofonem): 1. Wcześniejsze przeczytanie tekstu ze zrozumieniem. Uświadomienie sobie o czym jest ta opowieść (scena dialogowa, proza, wiersz, scena dubbingowa). 2. Próba wyobrażenia sobie sytuacji, postaci, portretów głosowych bohaterów, napięć dramatycznych, umiejscowienie i wizualizacja opisów (czas i miejsce akcji, kim jest narrator, a w wierszu – podmiot liryczny, kto z kim i w jakiej sprawie rozmawia). 3. Zrozumienie metafor i przenośni, odczytanie poetyki, wyczucie rymów i rytmów wiersza. Wytłumaczenie niejasnych lub skomplikowanych zwrotów, zrozumienie obcych wyrazów, metafor, cytatów, nazw, imion. Przyjęcie poprawnych i logicznych zasad wymowy w polskim języku literackim. 4. Odczytanie, zrozumienie i przyswojenie konwencji językowych w przygotowywanym utworze. Umiejętność stworzenia własnej konwencji, adekwatnej do wizji utworu. Posługiwanie się mową potoczną, środowiskową, gwarową. Bogactwo mowy i języków: każdy człowiek ma swój własny styl mówienia, zasób słownictwa, doświadczenie życiowe i kulturowe. Trzeba umieć je przyswoić i wykorzystać. 5. Głośne naczytanie tekstu w celu ustalenia rytmów, tempa, logicznych podłączeń i przeniesień zdań. Spróbowanie możliwości oddechowych w czytanym, interpretowanym tekście – tak żeby oddech naturalnie podtrzymywał energię mówienia i wyznaczał jego rytm, a także stopniował emocje. 6. Przystępowanie do pracy tylko ze sprawnym i zdrowym aparatem mowy. Rozgrzanie głosu przed nagraniem – ćwiczenia artykulacyjne, emisyjne. Swoboda i regulacja oddechu, praca przeponą. 7. Stan wewnętrznego skupieniu aktora przed kreacją mikrofonową. Słuchanie własnego głosu i głosów partnerów w studiu. Refleks sytuacyjny, pobudzenie wyobraźni i kreatywności. Umiejętność szybkich zmian, metamorfoz, a z drugiej strony przyswojenie konieczności powtórzeń. 8. Zaufanie i porozumienie jako zasady współpracy aktora z reżyserem i realizatorem dźwięku w studiu radiowym. 9. Istotą aktorstwa – atletyka uczuć (Antonin Artaud). Istotą mówienia, jest mowa Istoty (ks. Józef Tischner). Aktor w studiu przed mikrofonem to żyjący, przeżywający, mówiący człowiek w działaniu, w interakcji z drugim człowiekiem. 10. Rozłożenie sił i akcentów na całe nagranie. Świadomość rozwoju roli, zmian granej postaci. Stosowanie różnic dynamicznym w pracy z mikrofonem: pełna skala siły głosu, od bezdźwięcznego szeptu do pełnego krzyku. Stosowanie, jak w muzyce – kontrapunktu, kontrastu, akcentów, zmian tempa (przyśpieszanie w momentach dynamicznych lub dramatycznych i zwalnianie w lirycznych, refleksyjnych). Głosy awerbalne, nieartykułowane, gesty foniczne. Cała gama stanów emocjonalnych: od płaczu do śmiechu, prawda i naturalność wyrażanych emocji. 11. Różnice między pracą aktora w studiu radiowym i w studiu dubbingowym: dubbing to ograniczenie ruchu przed mikrofonem przy całkowitej swobodzie ekspresji; w studiu radiowym większe zróżnicowanie planów akustycznych, granie dynamiczne, rejestrowanie ruchu i działań mówiących aktorów, odgrywających swoje sceny w sposób pełny, psychofizyczny (jak w teatrze lub filmie), z użyciem radiowej scenografii i rekwizytów, z pełną ekspresją i całą gamą środków wyrazu. Zmiana planów akustycznych; świadome operowanie głosem; konieczność grania w każdej sytuacji jednocześnie do partnerów i do mikrofonów. Słuchowisko radiowe to praca zespołowa. 12. Znaczenie wrażliwości i wyobraźni w kreacji aktorskiej w radiu i w dubbingu. Budowanie dynamicznej, głosowej postaci bohatera w realnej i wyobrażonej sytuacji akustycznej. Prawda i piękno istotą sztuki radiowej. Odtwarzanie, czy tworzenie istotą pracy aktora w dubbingu (?). Margines na artystyczną kreację aktorską.
|
W cyklu 2020/21-Z:
Treści poruszane w czasie zajęć ( podstawowe zasady w pracy aktora z mikrofonem): 1.Samodzielna praca z tekstem. Wcześniejsze przeczytanie tekstu ze zrozumieniem. Uświadomienie sobie o czym jest ta opowieść (scena dialogowa, proza, wiersz, scena dubbingowa). 2. Próba wyobrażenia sobie sytuacji, postaci, portretów głosowych bohaterów, napięć dramatycznych, umiejscowienie i wizualizacja opisów (czas i miejsce akcji, kim jest narrator, a w wierszu – podmiot liryczny, kto z kim i w jakiej sprawie rozmawia). 3. Zrozumienie metafor i przenośni, odczytanie poetyki, wyczucie rymów i rytmów wiersza. Wytłumaczenie niejasnych lub skomplikowanych zwrotów, zrozumienie obcych wyrazów, metafor, cytatów, nazw, imion. Przyjęcie poprawnych i logicznych zasad wymowy w polskim języku literackim. 4. Odczytanie, zrozumienie i przyswojenie konwencji językowych w przygotowywanym utworze. Umiejętność stworzenia własnej konwencji, adekwatnej do wizji utworu. Posługiwanie się mową potoczną, środowiskową, gwarową. Bogactwo mowy i języków: każdy człowiek ma swój własny styl mówienia, zasób słownictwa, doświadczenie życiowe i kulturowe. Trzeba umieć je przyswoić i wykorzystać. 5. Głośne naczytanie tekstu w celu ustalenia rytmów, tempa, logicznych podłączeń i przeniesień zdań. Spróbowanie możliwości oddechowych w czytanym, interpretowanym tekście – tak żeby oddech naturalnie podtrzymywał energię mówienia i wyznaczał jego rytm, a także stopniował emocje. 6. Przystępowanie do pracy tylko ze sprawnym i zdrowym aparatem mowy. Rozgrzanie głosu przed nagraniem – ćwiczenia artykulacyjne, emisyjne. Swoboda i regulacja oddechu, praca przeponą. 7. Stan wewnętrznego skupieniu aktora przed kreacją mikrofonową. Słuchanie własnego głosu i głosów partnerów w studiu. Refleks sytuacyjny, pobudzenie wyobraźni i kreatywności. Umiejętność szybkich zmian, metamorfoz, a z drugiej strony przyswojenie konieczności powtórzeń. 8. Zaufanie i porozumienie jako zasady współpracy aktora z reżyserem i realizatorem dźwięku w studiu radiowym. 9. Istotą aktorstwa – atletyka uczuć (Antonin Artaud). Istotą mówienia, jest mowa Istoty (ks. Józef Tischner). Aktor w studiu przed mikrofonem to żyjący, przeżywający, mówiący człowiek w działaniu, w interakcji z drugim człowiekiem. 10. Rozłożenie sił i akcentów na całe nagranie. Świadomość rozwoju roli, zmian granej postaci. Stosowanie różnic dynamicznym w pracy z mikrofonem: pełna skala siły głosu, od bezdźwięcznego szeptu do pełnego krzyku. Stosowanie, jak w muzyce – kontrapunktu, kontrastu, akcentów, zmian tempa (przyśpieszanie w momentach dynamicznych lub dramatycznych i zwalnianie w lirycznych, refleksyjnych). Głosy awerbalne, nieartykułowane, gesty foniczne. Cała gama stanów emocjonalnych: od płaczu do śmiechu, prawda i naturalność wyrażanych emocji. 11. Różnice między pracą aktora w studiu radiowym i w studiu dubbingowym: dubbing to ograniczenie ruchu przed mikrofonem przy całkowitej swobodzie ekspresji; w studiu radiowym większe zróżnicowanie planów akustycznych, granie dynamiczne, rejestrowanie ruchu i działań mówiących aktorów, odgrywających swoje sceny w sposób pełny, psychofizyczny (jak w teatrze lub filmie), z użyciem radiowej scenografii i rekwizytów, z pełną ekspresją i całą gamą środków wyrazu. Zmiana planów akustycznych; świadome operowanie głosem; konieczność grania w każdej sytuacji jednocześnie do partnerów i do mikrofonów. Słuchowisko radiowe to praca zespołowa. 12. Znaczenie wrażliwości i wyobraźni w kreacji aktorskiej w radiu i w dubbingu. Budowanie dynamicznej, głosowej postaci bohatera w realnej i wyobrażonej sytuacji akustycznej. Prawda i piękno istotą sztuki radiowej. Odtwarzanie, czy tworzenie istotą pracy aktora w dubbingu (?). Margines na artystyczną kreację aktorską.
|
W cyklu 2021/22-Z:
Treści poruszane w czasie zajęć ( podstawowe zasady w pracy aktora z mikrofonem): 1.Samodzielna praca z tekstem. Wcześniejsze przeczytanie tekstu ze zrozumieniem. Uświadomienie sobie o czym jest ta opowieść (scena dialogowa, proza, wiersz, scena dubbingowa). 2. Próba wyobrażenia sobie sytuacji, postaci, portretów głosowych bohaterów, napięć dramatycznych, umiejscowienie i wizualizacja opisów (czas i miejsce akcji, kim jest narrator, a w wierszu – podmiot liryczny, kto z kim i w jakiej sprawie rozmawia). 3. Zrozumienie metafor i przenośni, odczytanie poetyki, wyczucie rymów i rytmów wiersza. Wytłumaczenie niejasnych lub skomplikowanych zwrotów, zrozumienie obcych wyrazów, metafor, cytatów, nazw, imion. Przyjęcie poprawnych i logicznych zasad wymowy w polskim języku literackim. 4. Odczytanie, zrozumienie i przyswojenie konwencji językowych w przygotowywanym utworze. Umiejętność stworzenia własnej konwencji, adekwatnej do wizji utworu. Posługiwanie się mową potoczną, środowiskową, gwarową. Bogactwo mowy i języków: każdy człowiek ma swój własny styl mówienia, zasób słownictwa, doświadczenie życiowe i kulturowe. Trzeba umieć je przyswoić i wykorzystać. 5. Głośne naczytanie tekstu w celu ustalenia rytmów, tempa, logicznych podłączeń i przeniesień zdań. Spróbowanie możliwości oddechowych w czytanym, interpretowanym tekście – tak żeby oddech naturalnie podtrzymywał energię mówienia i wyznaczał jego rytm, a także stopniował emocje. 6. Przystępowanie do pracy tylko ze sprawnym i zdrowym aparatem mowy. Rozgrzanie głosu przed nagraniem – ćwiczenia artykulacyjne, emisyjne. Swoboda i regulacja oddechu, praca przeponą. 7. Stan wewnętrznego skupieniu aktora przed kreacją mikrofonową. Słuchanie własnego głosu i głosów partnerów w studiu. Refleks sytuacyjny, pobudzenie wyobraźni i kreatywności. Umiejętność szybkich zmian, metamorfoz, a z drugiej strony przyswojenie konieczności powtórzeń. 8. Zaufanie i porozumienie jako zasady współpracy aktora z reżyserem i realizatorem dźwięku w studiu radiowym. 9. Istotą aktorstwa – atletyka uczuć (Antonin Artaud). Istotą mówienia, jest mowa Istoty (ks. Józef Tischner). Aktor w studiu przed mikrofonem to żyjący, przeżywający, mówiący człowiek w działaniu, w interakcji z drugim człowiekiem. 10. Rozłożenie sił i akcentów na całe nagranie. Świadomość rozwoju roli, zmian granej postaci. Stosowanie różnic dynamicznym w pracy z mikrofonem: pełna skala siły głosu, od bezdźwięcznego szeptu do pełnego krzyku. Stosowanie, jak w muzyce – kontrapunktu, kontrastu, akcentów, zmian tempa (przyśpieszanie w momentach dynamicznych lub dramatycznych i zwalnianie w lirycznych, refleksyjnych). Głosy awerbalne, nieartykułowane, gesty foniczne. Cała gama stanów emocjonalnych: od płaczu do śmiechu, prawda i naturalność wyrażanych emocji. 11. Różnice między pracą aktora w studiu radiowym i w studiu dubbingowym: dubbing to ograniczenie ruchu przed mikrofonem przy całkowitej swobodzie ekspresji; w studiu radiowym większe zróżnicowanie planów akustycznych, granie dynamiczne, rejestrowanie ruchu i działań mówiących aktorów, odgrywających swoje sceny w sposób pełny, psychofizyczny (jak w teatrze lub filmie), z użyciem radiowej scenografii i rekwizytów, z pełną ekspresją i całą gamą środków wyrazu. Zmiana planów akustycznych; świadome operowanie głosem; konieczność grania w każdej sytuacji jednocześnie do partnerów i do mikrofonów. Słuchowisko radiowe to praca zespołowa. 12. Znaczenie wrażliwości i wyobraźni w kreacji aktorskiej w radiu i w dubbingu. Budowanie dynamicznej, głosowej postaci bohatera w realnej i wyobrażonej sytuacji akustycznej. Prawda i piękno istotą sztuki radiowej. Odtwarzanie, czy tworzenie istotą pracy aktora w dubbingu (?). Margines na artystyczną kreację aktorską.
|
W cyklu 2022/23-Z:
Treści poruszane w czasie zajęć ( podstawowe zasady w pracy aktora z mikrofonem): 1.Samodzielna praca z tekstem. Wcześniejsze przeczytanie tekstu ze zrozumieniem. Uświadomienie sobie o czym jest ta opowieść (scena dialogowa, proza, wiersz, scena dubbingowa). 2. Próba wyobrażenia sobie sytuacji, postaci, portretów głosowych bohaterów, napięć dramatycznych, umiejscowienie i wizualizacja opisów (czas i miejsce akcji, kim jest narrator, a w wierszu – podmiot liryczny, kto z kim i w jakiej sprawie rozmawia). 3. Zrozumienie metafor i przenośni, odczytanie poetyki, wyczucie rymów i rytmów wiersza. Wytłumaczenie niejasnych lub skomplikowanych zwrotów, zrozumienie obcych wyrazów, metafor, cytatów, nazw, imion. Przyjęcie poprawnych i logicznych zasad wymowy w polskim języku literackim. 4. Odczytanie, zrozumienie i przyswojenie konwencji językowych w przygotowywanym utworze. Umiejętność stworzenia własnej konwencji, adekwatnej do wizji utworu. Posługiwanie się mową potoczną, środowiskową, gwarową. Bogactwo mowy i języków: każdy człowiek ma swój własny styl mówienia, zasób słownictwa, doświadczenie życiowe i kulturowe. Trzeba umieć je przyswoić i wykorzystać. 5. Głośne naczytanie tekstu w celu ustalenia rytmów, tempa, logicznych podłączeń i przeniesień zdań. Spróbowanie możliwości oddechowych w czytanym, interpretowanym tekście – tak żeby oddech naturalnie podtrzymywał energię mówienia i wyznaczał jego rytm, a także stopniował emocje. 6. Przystępowanie do pracy tylko ze sprawnym i zdrowym aparatem mowy. Rozgrzanie głosu przed nagraniem – ćwiczenia artykulacyjne, emisyjne. Swoboda i regulacja oddechu, praca przeponą. 7. Stan wewnętrznego skupieniu aktora przed kreacją mikrofonową. Słuchanie własnego głosu i głosów partnerów w studiu. Refleks sytuacyjny, pobudzenie wyobraźni i kreatywności. Umiejętność szybkich zmian, metamorfoz, a z drugiej strony przyswojenie konieczności powtórzeń. 8. Zaufanie i porozumienie jako zasady współpracy aktora z reżyserem i realizatorem dźwięku w studiu radiowym. 9. Istotą aktorstwa – atletyka uczuć (Antonin Artaud). Istotą mówienia, jest mowa Istoty (ks. Józef Tischner). Aktor w studiu przed mikrofonem to żyjący, przeżywający, mówiący człowiek w działaniu, w interakcji z drugim człowiekiem. 10. Rozłożenie sił i akcentów na całe nagranie. Świadomość rozwoju roli, zmian granej postaci. Stosowanie różnic dynamicznym w pracy z mikrofonem: pełna skala siły głosu, od bezdźwięcznego szeptu do pełnego krzyku. Stosowanie, jak w muzyce – kontrapunktu, kontrastu, akcentów, zmian tempa (przyśpieszanie w momentach dynamicznych lub dramatycznych i zwalnianie w lirycznych, refleksyjnych). Głosy awerbalne, nieartykułowane, gesty foniczne. Cała gama stanów emocjonalnych: od płaczu do śmiechu, prawda i naturalność wyrażanych emocji. 11. Różnice między pracą aktora w studiu radiowym i w studiu dubbingowym: dubbing to ograniczenie ruchu przed mikrofonem przy całkowitej swobodzie ekspresji; w studiu radiowym większe zróżnicowanie planów akustycznych, granie dynamiczne, rejestrowanie ruchu i działań mówiących aktorów, odgrywających swoje sceny w sposób pełny, psychofizyczny (jak w teatrze lub filmie), z użyciem radiowej scenografii i rekwizytów, z pełną ekspresją i całą gamą środków wyrazu. Zmiana planów akustycznych; świadome operowanie głosem; konieczność grania w każdej sytuacji jednocześnie do partnerów i do mikrofonów. Słuchowisko radiowe to praca zespołowa. 12. Znaczenie wrażliwości i wyobraźni w kreacji aktorskiej w radiu i w dubbingu. Budowanie dynamicznej, głosowej postaci bohatera w realnej i wyobrażonej sytuacji akustycznej. Prawda i piękno istotą sztuki radiowej. Odtwarzanie, czy tworzenie istotą pracy aktora w dubbingu (?). Margines na artystyczną kreację aktorską.
|
W cyklu 2023/24-Z:
Treści poruszane w czasie zajęć ( podstawowe zasady w pracy aktora z mikrofonem): 1.Samodzielna praca z tekstem. Wcześniejsze przeczytanie tekstu ze zrozumieniem. Uświadomienie sobie o czym jest ta opowieść (scena dialogowa, proza, wiersz, scena dubbingowa). 2. Próba wyobrażenia sobie sytuacji, postaci, portretów głosowych bohaterów, napięć dramatycznych, umiejscowienie i wizualizacja opisów (czas i miejsce akcji, kim jest narrator, a w wierszu – podmiot liryczny, kto z kim i w jakiej sprawie rozmawia). 3. Zrozumienie metafor i przenośni, odczytanie poetyki, wyczucie rymów i rytmów wiersza. Wytłumaczenie niejasnych lub skomplikowanych zwrotów, zrozumienie obcych wyrazów, metafor, cytatów, nazw, imion. Przyjęcie poprawnych i logicznych zasad wymowy w polskim języku literackim. 4. Odczytanie, zrozumienie i przyswojenie konwencji językowych w przygotowywanym utworze. Umiejętność stworzenia własnej konwencji, adekwatnej do wizji utworu. Posługiwanie się mową potoczną, środowiskową, gwarową. Bogactwo mowy i języków: każdy człowiek ma swój własny styl mówienia, zasób słownictwa, doświadczenie życiowe i kulturowe. Trzeba umieć je przyswoić i wykorzystać. 5. Głośne naczytanie tekstu w celu ustalenia rytmów, tempa, logicznych podłączeń i przeniesień zdań. Spróbowanie możliwości oddechowych w czytanym, interpretowanym tekście – tak żeby oddech naturalnie podtrzymywał energię mówienia i wyznaczał jego rytm, a także stopniował emocje. 6. Przystępowanie do pracy tylko ze sprawnym i zdrowym aparatem mowy. Rozgrzanie głosu przed nagraniem – ćwiczenia artykulacyjne, emisyjne. Swoboda i regulacja oddechu, praca przeponą. 7. Stan wewnętrznego skupieniu aktora przed kreacją mikrofonową. Słuchanie własnego głosu i głosów partnerów w studiu. Refleks sytuacyjny, pobudzenie wyobraźni i kreatywności. Umiejętność szybkich zmian, metamorfoz, a z drugiej strony przyswojenie konieczności powtórzeń. 8. Zaufanie i porozumienie jako zasady współpracy aktora z reżyserem i realizatorem dźwięku w studiu radiowym. 9. Istotą aktorstwa – atletyka uczuć (Antonin Artaud). Istotą mówienia, jest mowa Istoty (ks. Józef Tischner). Aktor w studiu przed mikrofonem to żyjący, przeżywający, mówiący człowiek w działaniu, w interakcji z drugim człowiekiem. 10. Rozłożenie sił i akcentów na całe nagranie. Świadomość rozwoju roli, zmian granej postaci. Stosowanie różnic dynamicznym w pracy z mikrofonem: pełna skala siły głosu, od bezdźwięcznego szeptu do pełnego krzyku. Stosowanie, jak w muzyce – kontrapunktu, kontrastu, akcentów, zmian tempa (przyśpieszanie w momentach dynamicznych lub dramatycznych i zwalnianie w lirycznych, refleksyjnych). Głosy awerbalne, nieartykułowane, gesty foniczne. Cała gama stanów emocjonalnych: od płaczu do śmiechu, prawda i naturalność wyrażanych emocji. 11. Różnice między pracą aktora w studiu radiowym i w studiu dubbingowym: dubbing to ograniczenie ruchu przed mikrofonem przy całkowitej swobodzie ekspresji; w studiu radiowym większe zróżnicowanie planów akustycznych, granie dynamiczne, rejestrowanie ruchu i działań mówiących aktorów, odgrywających swoje sceny w sposób pełny, psychofizyczny (jak w teatrze lub filmie), z użyciem radiowej scenografii i rekwizytów, z pełną ekspresją i całą gamą środków wyrazu. Zmiana planów akustycznych; świadome operowanie głosem; konieczność grania w każdej sytuacji jednocześnie do partnerów i do mikrofonów. Słuchowisko radiowe to praca zespołowa. 12. Znaczenie wrażliwości i wyobraźni w kreacji aktorskiej w radiu i w dubbingu. Budowanie dynamicznej, głosowej postaci bohatera w realnej i wyobrażonej sytuacji akustycznej. Prawda i piękno istotą sztuki radiowej. Odtwarzanie, czy tworzenie istotą pracy aktora w dubbingu (?). Margines na artystyczną kreację aktorską.
|