Teatr japoński WOT/M/TrJap
• Używane definicje, metoda (Raszewski contra Kolankiewicz, filologia), Historia – podział na epoki
• Działania prototeatralalne w dawnej Japonii (na podstawie zabytków literatury ( Kojiki, Nihonshoki, Genji, opisy, ryciny), obecnie: kagura, szamanizm i ryty opętania w środowisku japońskim; status performatyki tradycyjnej (arcydzieła niematerialnego dziedzictwa ludzkości UNESCO, sztuka żywa);
• Gatunki klasyczne: gagaku, bugaku, noh, kabuki, bunraku;
• Noh – techniki, kategorie estetyczne
• Noh – dramat
• Kyogen – techniki i dramat
• Maska i makijaż w japońskich sztukach performatywnych
• Kabuki – techniki w tym charakteryzacja;
• Kabuki –dramat, kategorie estetyczne
• Bunraku – techniki
• Bunraku – dramat
• Czy w teatrze japońskim możliwa jest tragedia. Buddyzm - filozofia, shinto – struktura świętości, „apel poległych” -jako źródła dramatu.
• Yose, taikomichi – performatyka a półświatek, performatyka starości
• Performatyka ceremonii dworskiej
• Performatyka rzemiosła tradycyjnego w Japonii (pokaz umiejętności)
• Polskie Noh (doświadczenie pisania, reżyserii, produkcji, wystawienia, opisu teoretycznego dwóch dramatów: Stroiciel fortepianu/Chouritsushi oraz Ukojenie dusz/Chinkon.
Efekty kształcenia
Wiedza – student po zakończeniu kursu potrafi wskazać główne gatunki widowisk tradycyjnych w Japonii (zarejestrowanych w UNESCO jako niematerialne dziedzictwo kulturowe), opisać je, rozróżniać. Potrafi wymienić główne postaci w japońskim teatrze współczesnym. K_W04 K_W06
Umiejętności – student potrafi analizować tworzywo teatralne zbudowane na różnych od tradycji podstawach, wykazać związki miedzy gatunkami, odnaleźć wpływy na nowożytny teatr europejski i polski. K_U05
Kompetencje personalne i społeczne – student po zakończeniu kursu jest w stanie identyfikować obszary potencjalnego współgrania widowisk powstałych na gruncie europejskim z elementami kultury Japonii, potrafi wyjść poza ramy analizy europocentrycznej (np. poprzez stosowanie kryteriów azjatyckich w budowie widowiska. K_K01
EM 1 Znajomość elementów charakterystycznych dla tradycji widowisk w Japonii K_W01+
K_W04++
EM 2 Możność stosowania kryteriów oceny aktora i widowiska: Kwiat (hana), energia (ki), wyczucie czasu (jibun), pauza (ma), tempo (jo-ha-kyu)
K_U04+
K_U05++
EM 3 Zdolność do dyskusji i interakcji w środowisku wielokulturowym i wielopokoleniowym K_K04++
Kryteria oceniania
Ocena egzaminu pisemnego 40%
aktywność w dyskusji 25%
ocena poziomu wiedzy i logicznego rozumowania 15%
Literatura
• Podstawowa: Żeromska Estera, Japoński teatr tradycyjny – korzenie i metamorfozy, Trio, Warszawa 2011; Estetyka japońska. Antologia. Tom 1 wymiary przestrzeni, red. Krystyna Wilkoszewska, Universitas, Kraków 2001
• Kubiak Ho-Chi Beata, Tragizm w japońskim teatrze lalkowym bunraku, WUW, Warszawa 2011
• Uzupełniająca: red. Wilkoszewska, Estetyka japońska, Rodowicz, Jadwiga, Aktor doskonały – traktaty Zeami Motokiyo, Słowo/Obraz-Terytoria 2000, Rodowicz, J., Boski dwumian, Instytut im. J. Grotowskiego 2010