Kurs stanowi wprowadzenie w podstawowe zagadnienia dotyczące dziejów teatru polskiego w XX wieku. Celem jest prezentacja najważniejszych osób i zjawisk w nawiązaniu do towarzyszącego im tła społeczno-politycznego:
Przemiany życia teatralnego przełomu wieków i Stanisław Wyspiański.
Teatr Polski w Warszawie i Arnold Szyfman.
Idea teatru monumentalnego i Leon Schiller.
Reduta i Juliusz Osterwa.
Teatr czasu wojny:
Teatr Rapsodyczny Mieczysława Kotlarczyka;
Niezależny Teatr Podziemny Tadeusza Kantora.
Odbudowa życia teatralnego po II wojnie światowej.
Powojenne losy wielkich inscenizatorów międzywojnia:
Leon Schiller i sprawa „Dziadów” (1948r.);
Wilama Horzycy ostatnia dyrekcja w Teatrze Narodowym.
„Sezony błędów i wypaczeń” – socrealizm w teatrze:
Pierwsza dyrekcja Kazimierza Dejmka w Teatrze Nowym w Łodzi;
Czasy „odwilży” i teatr „polskiego października”.
Najważniejsze teatry przełomu lat 50. i 60.:
Erwina Axera Teatr Współczesny;
Krystyny Skuszanki i Jerzego Krasowskiego Teatr Ludowy w Nowej Hucie;
Pierwsze sezony Teatru Domu Wojska Polskiego / Teatru Dramatycznego w Warszawie.
Jerzego Grotowskiego „dialektyka ośmieszenia i apoteozy” oraz „wyjście z teatru”.
Teatr Cricot 2 Tadeusza Kantora.
Sprawa „Dziadów” Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka.
Adama Hanuszkiewicza Teatr Narodowy.
„Komedianci” – bojkot / protest aktorów w stanie wojennym.
Reżyserzy „złotego okresu” Starego Teatru w Krakowie: Jerzy Jarocki, Konrad Swinarski, Andrzej Wajda.
Jeden z „młodych zdolnych”: Jerzy Grzegorzewski.
„Sobowtóry i utopie” Krystiana Lupy.
„Młodsi zdolniejsi” / „ojcobójcy” / „przewrót styczniowy”.