Romantyzm dziś WOT/L/RomantDzis

Celem konwersatorium jest zapoznanie studentów ze specyfiką teatru romantycznego i wskazanie związków między romantycznym teatrem a dramatem. Podczas zajęć zostanie omówiony potencjał sceniczny polskiego dramatu romantycznego i "Dziadów" Adama Mickiewicza, a także dzieje ich inscenizacji - od początków XX wieku po czasy współczesne.

W cyklu 2025/26-L:

Celem konwersatorium jest zapoznanie studentów ze specyfiką teatru romantycznego: poznamy jego dzieje, charakterystyczne cechy, przyjrzymy się rozwojowi sceny zachodnioeuropejskiej i wileńskiej. W dalszej części konwersatorium będziemy się zajmować dziejami scenicznymi "Dziadów" Adama Mickiewicza- z uwzględnieniem najważniejszych styków i konwencji teatralnych XX i XXI wieku, z odniesieniami do historii i świata polityki. Do pewnego etapu materiałami analizowanymi podczas zajęć będą opisy, recenzje, teksty krytyczne i fotografie, następnie będziemy pracować na nagraniach.

Koordynatorzy przedmiotu

Maria Makaruk

Kryteria oceniania

Są dopuszczalne dwie nieusprawiedliwione nieobecności w trakcie semestru. Podstawą zaliczenia jest przygotowanie do zajęć i aktywność w ich trakcie. Jeśli te warunki zostaną spełnione, nie przewiduje się końcowego zaliczenia ustnego.
Prowadząca zastrzega sobie możliwość nieprzeprowadzenia zajęć w sytuacji nieprzygotowania grupy - i przeprowadzenia końcowego zaliczenia ustnego, jeśli taka sytuacja będzie się powtarzała.

Literatura

Dariusz Kosiński, "Teatra polskie. Rok katastrofy". Warszawa 2013.
Monika Kostaszuk-Romanowska, "Współczesny romantyczny dramat polityczny", Białystok 2021.
Zbigniew Majchrowski, "Krypta Gustawa", Warszawa 2021.
Tomasz Plata, "Pośmiertne życie romantyzmu", Warszawa 2017.
oraz recenzje (e-teatr, Encyklopedia Teatru Polskiego)

W cyklu 2025/26-L:

1-5.

- M-A. Allévy-Viala, Inscenizacja romantyczna we Francji. Tłum. W. Natanson. Przedm. Z. Raszewski. Warszawa 1959.

- A. Banach, Teatr romantyczny. Człowiek patetyczny i Opera XIX wieku. Człowiek nieprawdziwy [w:] Tegoż, Wybór maski. Kraków 1962.

- P. Mitzner, W teatrze romantycznym. Pierwszy etap, W romantycznym teatrze europejskim, W teatrach warszawskich i Światło wapienne. Duchy i fantasmagorie [w:] Tegoż, Teatr światła i cienia. Warszawa 1987.

- A. Kowalczykowa, Teatr między epokami [w:] Tejże, Dramat i teatr romantyczny. Warszawa 1997.

- Komedianci, reż. M. Carné (1945).

- K. Trojanowski, Marcel Carne - klasyk francuskiego kina. Toruń 2011 (rozdział Melodramat w hołdzie tradycji romantycznej).

- J. Svehla, Deburau, pierrot nieśmiertelny. Warszawa 1983.

- A. Jakubiszyn-Tatarkiewicz, Teatr krajów zachodniej Europy XIX i początku XX wieku. Cz. II. Teatr francuski od 1789 do 1848 roku. Łódź - Warszawa 1956.

- A. Mickiewicz, Dziady, (cz. I, II, III, Widowisko), J. Słowacki, Balladyna, Kordian

- Z "Pamiętnika Teatralnego" 1959, z.1-3 teksty: Z. Raszewskiego (O teatralnym kształcie "Balladyny", Słowacki i Mickiewicz wobec teatru romantycznego) i J. Maciejewskiego (Zagadka Kordiana).

10-15

- M. Masłowski, Dzieje bohatera. Teatralne wizje „Dziadów”, „Kordiana” i „Nie-Boskiej komedii” do II wojny światowej. Wrocław 1978 (rozdział 1. Prapremiery).

- M. Prussak, Dziady bez mesjanizmu [w:] „Dziady” Adama Mickiewicza. Poemat. Adaptacje. Tradycje. Red. B. Dopart. Kraków 1999 (o Dziadach Wyspiańskiego).

- M. Masłowski, Dzieje bohatera. Teatralne wizje „Dziadów”, „Kordiana” i „Nie-Boskiej komedii” do II wojny światowej. Wrocław 1978 (rozdział 3. Ku monumentalności).

- J. Timoszewicz, „Dziady” w inscenizacji Leona Schillera. Warszawa 1970.

- Dziady”. Od Wyspiańskiego do Grzegorzewskiego. Red. T. Kornaś, G. Niziołek. Kraków 1999 (fragmenty dot. inscenizacji Schillera).

- Z. Majchrowski, Cela Konrada. Powracając do Mickiewicza. Gdańsk 1998 (fragmenty dot. inscenizacji Schillera). Krypta Gustawa, Warszawa 2001.

- M. Janion, Zmierzch paradygmatu [w:] Tejże, Do Europy tak, ale razem z naszymi umarłymi. Warszawa 2000.

- Mickiewicz. Dziady. Performance. Reż. Paweł Wodziński, Dziady. Teatr Polski w Bydgoszczy 2011.

- Dziady. Części I, II, IV i wiersz UPIÓR, Dziadów cz. III. Reż. Michał Zadara. Teatr Polski we Wrocławiu 2014-2016.

- Dziady. Reż. Radosław Rychcik. Teatr Nowy w Poznaniu 2014.

- Dziady. Reź. E. Nekrosius. Teatr Narodowy w Warszawie 2016.

- Dziady. Też M. Kleczewska. Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie, 2021.

- Recenzje omawianych spektakli i artykuły im poświęcone w portalach e-teatr.pl (archiwum wirtualne) i teatralny.pl oraz na stronie (i stronie archiwalnej) miesięcznika „Teatr” i "Didaskalia. Gazeta teatralna")