Praktyki społeczno-artystyczne w sztukach performatywnych WOT/L/PSAwSzPerf
Projekty partycypacyjne / angażujące stanowią coraz silniejszy nurt sztuk performatywnych w Polsce i w Europie. Kolejni twórcy_czynie wywodzący się z różnorodnych tradycji społeczno-artystycznych zapraszają do współpracy społeczności i prowokują publiczność do aktywnego współtworzenia spektakli teatralnych czy performansów. U podstaw tego typu praktyk stoi wiara w transformacyjną moc sztuki i marzenie o powołaniu do życia „realnych utopii” (termin Erika Olina Wright’a), które prototypują bardziej etyczne, inkluzywne oraz oparte na empatii wspólnoty.
Zagadnienia i tematy:
- Zmapowanie pola: sztuka partycypacyjna, animacja kultury, artywizm, pedagogika teatru, antropologia sztuki zorientowanej na działanie.
- Studia przypadków: omówienie zróżnicowanego spektrum praktyk społeczno-artysytycznych w sztukach performatywnych.
- Etyczne, społeczne i polityczne aspekty praktyk społeczno-artystycznych.
- Perspektywa praktyczna. Jak oceniać i jak dbać skuteczność społeczną i jakość artystyczną tego typu działań? Jak ustalać i rewidować zasady współpracy? Czy demokracja w przestrzeni projektów partycypacyjnych wyklucza hierarchię? Jak należy zaczynać, a przede wszystkim, jak i kiedy kończyć tego typu działania?
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Po ukończeniu kursu Osoba Studiująca:
- zna i rozumie wybrane historyczne, społeczne i kulturowe konteksty najnowszych zjawisk z zakresu praktyk społeczno-artystycznych w sztukach performatywnych oraz kluczowe pojęcia wykorzystywane w opisie tego rodzaju działań;
- zna obszary działań artysty_tki, kuratora_rki, pedagoga_żki teatru i animatora_ki zajmującego_ej się sztuką partycypacyjną;
- potrafi krytycznie przeanalizować omawiane na zajęciach projekty społeczno-artystyczne;
- jest gotowa do kreowania własnej ścieżki kariery zawodowej oraz wzbogacania życia kulturalnego poprzez realizowanie koncepcji projektów angażujących / partycypacyjnych, podejmowanych w duchu poszanowania zasad pluralizmu kulturowego.
Kryteria oceniania
Podstawą zaliczenia jest rozmowa z wykładowczynią na temat wybranego spektaklu / projektu / obszaru tematycznego (omawianego na zajęciach lub zaproponowanych przez osobę studiującą) z zakresu praktyk właczających w obszarze sztuk performatywnych.
Na rozmowę składa się krytyczna prezentacja wybranego przedsięwzięcia oraz odpowiedzi na pytania zadane przez wykładowczynię.
Literatura
Anna Ptak, Community Arts: wprowadzenie do idei, w: Lokalnie: animacja kultury/community arts, red. Iwona Kurz, Warszawa 2008, s. 36-51.
Dorota Ogrodzka, Nadzieja, niezgoda, solidarność. Sztuka społecznie zaangażowana na czasy kryzysów, Czas Kultury nr 1 (220) / 2024, s.9-21.
Leszek Kolankiewicz, Kultura czynna. Prahistoria animacji kultury, w: Animacja kultury. Doświadczenie i przyszłość, red. Grzegorz Godlewski, Iwona Kurz, Andrzej Mencwel, Michał Wójtowski, IKP UW, Warszawa 2002, s. 27-55.
Dodatkowo na zajęciach mogą być zadawane dodatkowe artykuły (do 5 w semestrze), zawsze z wyprzedzeniem co najmniej 1 tygodnia.
Lektury nieobowiązkowe
Wichowska, Joanna, Szpetne ciało Polski, w: 20-lecie. Teatr polski po 1989 roku, red. D. Jarząbek, M. Kościelniak, G. Niziołek, Korporacja Ha!art, Warszawa 2010.
Bishop, Claire, Sztuczne piekła. Sztuka partycypacyjna i polityka widowni, tłum. J. Staniszewski, Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa 2015.