Kino/teatr WOT/L/KT

WIEDZA

Po zakończeniu kursu osoba studiująca:

K_WOTM_W01 zna i rozumie w pogłębiony sposób fakty i zjawiska oraz teorie i metody dotyczące wiedzy o teatrze polskim i powszechnym, ze szczególnym naciskiem na zjawiska współczesne, oraz złożone zależności między nimi, także w powiązaniu z filmem;
K_WOTM_W05 zna i rozumie kontekst historyczny i kulturowy teatru w kontekście dyscyplin humanistycznych i artystycznych, w szczególności dotyczących filmu oraz ich związki z różnymi obszarami życia współczesnego;

UMIEJĘTNOŚCI

Po zakończeniu kursu osoba studiująca:

K_WOTM_U01 potrafi komunikować się ze zróżnicowanymi kręgami odbiorców – ze środowisk naukowych i twórczych, obejmujących współpracowników ale też uczestników życia kulturalnego – i prowadzić debatę oraz odpowiednio uzasadniać przyjmowane przez siebie stanowiska w dialogu.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

Po zakończeniu kursu osoba studiująca:

K_WOTM_K02 jest gotów do krytycznej oceny własnej wiedzy, posługiwania się nią w rozwiązywaniu problemów poznawczych i praktycznych oraz uznania autorytetu ekspertów w przypadku trudności z samodzielnym rozwiązaniem problemu;
K_WOTM_K05 jest gotów do samodzielnego integrowania zdobytej wiedzy oraz podejmowania nowych działań – także w sytuacji ich złożoności oraz przy ograniczonym dostępie do niezbędnych informacji.

Dopuszczalne są 2 nieusprawiedliwione nieobecności na zajęciach.

Zaliczenie na podstawie pracy pisemnej; przy ocenie uwzględniana jest także indywidualna aktywność podczas zajęć.

LEKTURY
Susan Sontag, "Teatr i film", przeł. G. Nadgrodkiewicz, „Kwartalnik Filmowy” 2014, nr 87-88;
Laurence Olivier, "Shakespeare na ekranie", przeł. E. Krasińska, „Dialog” 1988, nr 8;
Wybór wypowiedzi ludzi teatru o kinie;
Pier Paolo Pasolini, "Affabulazione", przeł. J. Opalski, L. Gambacorta [maszynopis].

MATERIAŁY AUDIOWIZUALNE:
Geniusz sceny (Romuald Gantkowski, 1938);
Henryk V (Laurence Olivier, 1944) albo Hamlet (Laurence Olivier, 1948);
Chlew (Pier Paolo Pasolini, 1969);
Wesele (Andrzej Wajda, 1973) albo inna ekranizacja dramatu polskiego;
Czarodziejski flet (Ingmar Bergman, 1975);
Premiera (John Cassavetes, 1977);
Wybrana inscenizacja filmu.

LEKTURY UZUPEŁNIAJĄCE:
Jan Kott, "„Ran” albo Lear ostateczny" [w:] tegoż, "Szekspir współczesny 2. Płeć Rozalindy i inne szkice", wybór, układ i wstęp T. Nyczek, WL, Kraków 1999;
Janusz Degler, "Witkacy i kino", „Dialog” 1996, nr 3;
Ewa Wąchocka, "Czy dramat może być dobrym scenariuszem filmowym?" [w:] "Teatr wobec filmu film wobec teatru", red. E. Partyga, G. Nadgrodkiewicz, Errata, Warszawa 2015;
Wojciech Świdziński, "Teatr w oku kamery. Przyczynek do teorii rejestracji przedstawienia teatralnego na przykładzie „Duszyczki”", "Didaskalia" 2022, nr 171;
Marcelina Obarska, "Wpatrzony. Krystiana Lupy relacja z filmem", ;
Wojciech Świdziński, "Filmoteka Grzegorzewskiego" [w:] "kubły kubły miliony kubłów w zupie!", red. P. Płoski, M. Żurawski, wstęp J. Majcherek, Akademia Teatralna, Warszawa 2008.